Τα μικρά μπαλκόνια

 Πανε καπου 3-4 Μαηδες που μετακομησαμε σ αυτο το σπιτι. Χρυσοπληρωμενη η θεα της θαλασσας, γιατρεια στην κουρασμενη απ τα χρονια ψυχη μας.

Ανυπομονουσαμε να δουμε την επομενη χρονια, την παρελαση του καρναβαλιου απ το μπαλκονι και την περιφορα του επιταφιου της Μεγαλης Παρασκευης.

Μα αντι γι αυτο ειδαμε μια μια τις απαγορευσεις της πανδημιας. 

Στην αρχη του πρωτου καλοκαιριου εμφανιστηκε ξαφνικα στο απεναντι (κλειστο ως τοτε) μπαλκονι μια λεπτη ξανθια σιλουετα. Εκνευριστηκα γιατι ηταν ο πιο κοντινος μας γείτονας και γειτονες δεν ηθελα.

Ειχα την εντυπωση οτι συνεχεια κοιτουσε προς εμας, πισω απ τα σκουρα γυαλια ηλιου που φορουσε παντα (ακομα και το σουρουπο).  

Μ εκανε να νοιωθω αβολα αυτο.

Η παρουσια της κρατησε λιγες βδομαδες και ξαφνικα τα ρολλα κατεβηκαν και το μικρο απεναντι μπαλκονι ερημωσε και παλι.  

Μια ευχαριστη ικανοποιηση με κυριευσε. Ισως ηταν μια τουριστρια που δεν θα ξαναελθει.

Κι ομως το φθινοπωρο οι ελπιδες μου ματαιωθηκαν. Η λεπτη ξανθια σιλουετα εμφανιστηκε και παλι στο μπαλκονακι.

Μαζι της κι η γνωστη ενοχληση.

Μ εκνευριζε. Εκλεινα τις κουρτινες, εσβηνα τα φωτα. Κι ολο ενοιωθα τα ματια της επανω μου.

Και παλι η παρουσια της κρατησε λιγες βδομαδες.

Με αποζημιωσε αμεσως μετα η χαρουμενη παρουσια των χελιδονιων στα αντιπαθητικα ως τοτε χοντρα καλωδια που διακλαδωνονταν μπροστα στο μπαλκονι μας.

Τους εδιναν αλλη υποσταση. Ενα πιο χαρουμενο λογο υπαρξης.  

Μαζευοντουσαν καθε σουρουπο, εκατονταδες. Τι λεω, χιλιαδες μαλλον. Με τα τιτιβισματα και τους τσακωμους τους μας κρατησαν ομορφη συντροφια λιγες μερες μεχρι να ταξιδεψουν προς την ζεστασια του νοτου.

Η πανδημια την επομενη χρονια κρατησε το μικρό απεναντι μπαλκονι κλειστο. Μια μικρη ικανοποιηση μεσα στον φοβο και την αγνοια της απειλητικης ιωσης.

Ουτε χελιδονακια ηλθαν αρκετα.

Περασε ολοκληρο καλοκαιρι με μικρες ενοχλήσεις απ το απεναντι μπαλκονι. Συνηθως καποια κυρια που αεριζε η καθαριζε το σπιτι. Ενοχλησεις της μιας μερας. 

Κι παλι χιλιαδες μικρα φρακοφορεμενα φτερωτα τραβηξαν την κουρτινα του θερους. Κι εκλεισαν την αυλαια.

Το μεθεπομενο φθινοπωρο και παλι εμφανιστηκε η ξανθια μου ενοχληση.

Προσπαθησα να την αγνοησω αυτη τη φορα.

🌧️

Μια απ τις πρωτες βροχερες μερες του φθινοπωρου ηλθαμε προσωπο με προσωπο την ωρα που εκεινη επεστρεφε στο σπιτι της κι εμεις ξεφορτωναμε ψωνια απ το αυτοκινητο. 

Ενας μισοσβησμενος χαιρετισμος βγηκε απ τα χειλη της. Ηταν πολυ λεπτοκαμομενη, σχεδον ευθραυστη. Σε μια προσπαθεια να ξορκισω τον κακο εαυτο μου τη χαιρετησα κι ανοιξα μικρη κουβεντα.

Την ελεγαν Λιζα κι ηταν αμερικανα. Αναφερθηκε στο σπιτι με το μικρο μπαλκονι με μια νυξη ιδιοκτήτριας. Ηταν σχεδον ντροπαλη.

Την ρωτησα ποσο θα μεινει. Απαντησε οτι επρεπε να επιστρεψει στην Αμερικη για τις απαραιτητες θεραπειες καρκινου που εκανε.

Λυπηθηκα, ντραπηκα για τα προηγουμενα συναισθηματα μου.

Ομως θα επεστρεφε την ανοιξη ισως και πριν το Πασχα κι ειχα σκοπο για καφε με κουβεντουλα μαζι της.

Σε λιγες μερες εφυγε και δεν προλαβα καν να την χαιρετησω. Ας ειναι σκεφτηκα, αφου σε λιγους μηνες θα ξαναλθει.

Μετα το Πασχα η γνωστη κυρια που καθαριζε κι αεριζε, φανηκε. Ξεκαθαρο μηνυμα οτι οπου ναναι θα επεστρεφε κι η Λιζα στο μικρο μπαλκονι. Με λαχταρα αρχισα να κρυφοκοιταζω καθε μερα προς τα εκει.  

Επιασα τον εαυτο μου ν ανυπομονει περιμενοντας να εμφανιστει μερα με τη μερα η Λιζα.

Μα η Λιζα δεν ξαναφανηκε και τωρα πλησιαζει φθινοπωρο αλλα κανεις δεν ανοιξε ν αερισει το σπιτι.

Μου ελειψε ο καφες κι η κουβεντουλα που ειχα φανταστει οτι θα μοιραζομασταν.

Μια ανησυχια εχει απλωθει μεσα μου.

Μηπως η Λιζα δεν τα καταφερε με την τελευταια της θεραπεια?

Μηπως το μπαλκονακι μεινει για καιρο ερημο με κλειστά ρολα.

Ισως και να μην μαθω ποτε......