Παρασκευή 23 Αυγούστου 2019

Ενα παλατακι για την Tinker Bell #2 με ....παρεα

Το παλατακι χτιζεται, "χτιζει αραδα σπιτια ρωσικα ....."
(Βογιατζης στο Δεσποινις Διευθυντης" 😉 )
αλλα προεκυψε ενδιαμεσα κι αλλο μικρο-project.....



Και το μικρο-project που λεγαμε, στεγνωνει για να βαφτει



Ενα διακοσμητικο μπωλ απο πηλο που στεγνωνει μονος του στον αερα 😉

Συνεχιζεται.....

Κυριακή 18 Αυγούστου 2019

Ενα παλατάκι για την Tinker Bell

Το αποφάσισα!

Αρχισα να συλλέγω τα υλικά και το project "Παλατάκι για την Τινκερ Μπελλ" αρχίζει να παιρνει σάρκα και οστά

Τα πρωτα δειλά βήματα


Κι ο τελικός στόχος
ίσως και με καποιες μικρες παραλλαγές
γιατι καμμία συνταγή δεν αφήνω απείραχτη 😉😁




















Καλη έκβαση λοιπόν να χω!

Κυριακή 4 Αυγούστου 2019

Τάχω με τον Αύγουστο 😉

Τα'χω και του τα'χω μαζεμένα.

Δεν είναι για μένα ούτε χαρούμενος, ούτε ήρεμος μήνας.  Δηλαδή σε σημείο που ευχαρίστως θα δεχόμουν να καταργηθεί απ τις ζωές μας έτσι ώστε να χουμε ένα ενδεκάμηνο έτος.

Και διόλου δεν με νοιάζει που μαζί του θα πάρει και τις γιορτές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς.  Οταν μεγαλώνεις, γιατι μεγάλωσα πως να το κάνουμε, που θα πει έζησα 😉.  Οταν μεγαλώνεις λοιπόν, τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά είναι γιορτινές μέρες (γιά τους άλλους) φορτωμένες με αναμνήσεις κι απουσίες (για σένα).

Θα με μαλώνει απο μέσα της η υπεραισιόδοξη φίλη μου γιατι αυτά τα λόγια μοιάζουν απαισιόδοξα.  Δεν είναι Ρούλα μου.  Αν όλοι είχαμε την ίδια ματιά προς όλα τα πράγματα, πόσο μονότονη κι ανούσια θα ταν η ζωή μας!

Αυτός λοιπόν ο άπονος και αλήτης Αύγουστος πέρα που τα προηγούμενα είκοσι-και χρόνια πήρε μαζί του σιγά σιγά αγαπημένες μου μορφές και ζεστές αγκαλιές, τώρα διαπιστώνω πως έχει καταντήσει ένας μπελάς.

Διαφωνείτε? Κι όμως!

Μένεις σε μεγαλούπολη? Τον Αύγουστο αδειάζει και δεν βρίσκεις συνήθως, ούτε ένα ταχυ(ή αργο-)φαγείο να γιατρέψεις την πείνα σου, αν μιά μέρα, που λέει ο λόγος, βαριέσαι να χύσεις του κόσμου το δρωτάρι μες στην κουζίνα πάνω από κατσαρόλες και ταψιά.

Αν πάλι είσαι τυχερός και ζείς σε τουριστικό θέρετρο (καλή ώρα) κοπιάζουν οι ορδές των "μπαφιασμένων" (αγαπημένη λέξη του μπαμπάκα μου, Αυγουστοχαμένος κι αυτός) από το άγχος του τσιμέντου και του 8ωρου και κατακλύζουν τους δρόμους, τις ταβέρνες, τις γωνιές όλες κι αρχίζεις να νοσταλγείς τον χειμώνα με την γαληνεμένη ησυχία του και την ανταριασμένη θάλασσα κάτω από γκρίζους ουρανούς.

Τώρα που σου "μιλώ" για να καταλάβεις, την σκέψη μου δεν την....ακούω καν.

Και δεν θα γκρινιάξω, όχι λέξη δεν θα πω, για τα μηχανάκια που ακριβώς κάτω απ το παράθυρό μου θα γκαζώσουν, ειδικά αυτά των ντελιβεράδων.  Γιατι αυτά από την αρχή του θέρους βασανίζουν τ αυτάκια μου, σε σημείο που χω χάσει την μισή μου ακοή.  Αλλά θα γκρινιάξω γιά τις μανούλες που ειδικά εδώ στο ......θέρετρο κρατάνε τα βλαστάρια τους ξύπνια αρκετές ώρες μετά τα μεσάνυχτα κι αυτά τσιρίζουν από νύστα και βαριεστημάρα.

Γι αυτό τρελλέ μου μήνα Αύγουστε, κάνε τι θα κάνεις και φεύγα να ηρεμήσουμε λίγο!

Καλές Διακοπές σε όσους περίμεναν τον τρελλοΑύγουστο για τις ξάπλες και τις βουτιές τους!

πηγη > https://blog.ideales.gr (δάνειο)



Κυριακή 28 Ιουλίου 2019

Ενα παράθυρο στον κόσμο μου

Ανάρτηση αφιερωμένη σ αυτούς που ακόμα ρίχνουν πότε πότε μια ματιά στο blog μου κι είναι αρκετοί 😉

Με την ευκαιρία πήγα μόλις μια βόλτα στην παλιά blog-o-γειτονιά κι είδα ότι αρκετά "σπιτάκια" έχουν κλείσει πιά.  Θέλω να ελπίζω ότι αυτό έγινε επειδή απλά οι παλιοί bloggers βαρέθηκαν το σπορ κι όχι για κάποιο σοβαρό λόγο.

Εγω πάλι νοστάλγησα κάπως τις παλιές καλές εποχές κι είπα ν ανοιξω ένα παράθυρο στη σημερινή ζωή μου γι αυτούς τους όχι λίγους που περνούν ακόμα από δω καμμιά φορά.

Τα νέα μου λοιπόν έχουν ως  εξής:

Πρώτον συμμαζεύτηκα πάλι στην πατρίδα με τον καλό μου σύζυγο. Πάνε τώρα κοντά 2 χρόνια από τότε.  Ομως ήταν αδύνατον να επιστρέψω στην Αθήνα που γεννήθηκα και μεγάλωσα (αν και κάποια μπουνταλού 😂 έλεγε πως αυτο δεν αρκεί για να λέγεσαι βέρα Αθηναία αλλά πρέπει να χουν γεννηθεί στην "κόρη τ ουρανού" και καμμιά δεκαριά προηγούμενες γενιές σου 😂 εμ ξεχνιούνται τετοιες φυσιογνωμίες!; 🤣).

Μετά λοιπόν από σχεδόν 10 χρόνια σε χωριό της Ουγγαρίας πως να επιστρέψει κανείς στην πολύβουη Αθήνα.  Ασε που δεν υπήρχε πλέον κατοικία εκεί για να μας δεσμεύει.

Ετσι είπαμε κι οι δυό με μια φωνή "θάλασσα" και κατεβήκαμε στην νοτιότερη που μας επέτρεπε να μαστε ακόμα στην Ελληνική επικράτεια.  
Κρητικόν πέλαγος εξ ου και Κρήτη.

Κι ΟΤΑΝ ΚΡΗΤΗ οι αμερόληπτοι συμφωνούν
ΤΟΤΕ μόνον ΝΟΜΟΣ ΧΑΝΙΩΝ.


Εγω πάλι θα συμπλήρωνα
ΑΝ Ν. ΧΑΝΙΩΝ ΤΟΤΕ ΜΟΝΟΝ ΑΠΟΚΟΡΩΝΑΣ!

Εγινα παθιασμένη θαυμάστρια του Αποκόρωνα και των χωριών του.  Αρχικά διαλέξαμε ένα μικρό χωριό των 200 περίπου κατοίκων και σε καμμιά 300 μέτρα υψόμετρο.  Μείναμε εκεί σ ένα πανέμορφο εκατόχρονο πετρόκτιστο σπίτι, υπέροχα ανακαινισμένο ή αναπαλαιωμένο (και τα δύο έπαιζαν)

Αντέξαμε κάτι παραπάνω από ένα χρόνο τον κλειστό και ξεροκέφαλο χαρακτήρα των ντόπιων και μετά αποφασίσαμε να κατεβούμε πιό χαμηλά, πιό παραθαλάσσια, σε μέρη που κατοικούν πιό κοινωνικοί άνθρωποι.




Μέχρι τώρα δείχνει η επιλογή μας να ναι σωστή.   Σ ένα παραθαλάσσιο χωριό (κωμόπολη μου μοιάζει εμένα) των 2000 κατοίκων, η ζωή είναι πιό ευχάριστη κι ο κόσμος πιό φιλικός.

Οσοι τώρα θυμούνται το τετράποδο κοριτσάκι μας την Φολύ


με λύπη θα τους πληροφορήσω ότι δεν υπάρχει πιά στην γήινη διάσταση.   Εφυγε πριν λίγους μήνες σε ηλικία 13 ετών από τα οποία τα 3 τελευταία την ταλαιπώρησε ο διαβήτης τόσο που της στέρησε και την όραση ενώ τους τελευταίους μήνες εμφανίστηκε και ο καρκίνος.

Ομως δεν μπορέσαμε να πούμε "ποτέ πιά" κι ας ήταν αυτή η πρόθεσή μας.  Εξι μέρες μόνο αντέξαμε χωρίς μιά γλυκειά παρέα να ζουζουνίζει γύρω μας.  Την έκτη μέρα έψαξα στο facebook και βρήκα μιά κοινότητα με το όνομα
ΜΙΚΡΟΣΩΜΑ ΣΚΥΛΑΚΙΑ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΣΠΙΤΑΚΙΑ
και πάνω πάνω στην πιό πρόσφατη ανακοίνωση είδα αυτή την φατσούλα


Αυτή η αλεπουδοφατσούλα μας έκλεψε την καρδιά.  Μιά και δυό "ταξιδέψαμε" για Ηράκλειο και την υιοθετήσαμε.

Με την ευκαιρία να σας πω ότι αυτή η κοινότητα έχει ανακοινώσεις για αδεσποτάκια που μπορεί να βρίσκονται σ οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας κι αξίζει πραγματικά κανείς να προτιμίσει ένα αδεσποτάκι από αυτά αντί να αγοράσει (γιά πόλλους και διάφορους λόγους).  Βέβαια μόνον όταν κάποιος έχει σκεφτεί καλά το θέμα υιοθεσία γιατί τα ζωάκια δεν είναι παιχνιδάκια. Κι αυτη η υιοθεσία δίνεται με πολύ αυστηρούς όρους και έλεγχο.

Έτσι λοιπόν με τον νέο τρόπο ζωής μας άλλαξε για μάς και το νόημα ακόμα και των ημερών.  Για παράδειγμα η Παρασκευή δεν είναι πιά μιά ξεχωριστά χαρούμενη μέρα αφού δεν είναι η τελευταία ημέρα μιάς εργάσιμης εβδομάδας και το Σαββατοκύριακο επίσης δεν έχει πιά ιδιαίτερη σημασία αφου η κάθε μέρα μοιάζει με ΣουΚου.  Οσο για την Δευτέρα έκει πια έβγαλα το άχτι μου αφού ποτέ πια δεν θα είναι για εμας τσαγγαροΔευτερα 😂😂😂

Οι μέρες πλέον κυλούν γαλάζιες (από το χρώμα του ουρανού και της θάλασσας μόνο, πονηρές σκέψεις γι άλλες γαλάζιες σημασίες δεν θέλω 😝).

Και τώρα ήλθε η ώρα να κλείσω το παραθυράκι μου γιατί βράδιασε κι όλας.

Καλώς σας βρήκα κι ίσως τα ξαναπούμε!

Σάββατο 27 Απριλίου 2019

Τι να'ναι αυτο.....

Τι σε κάνει να θέλεις να γράψεις;

Μια μεγάλη χαρά, μια ανείπωτη λύπη;

Η κάτι πιο μικρό και απλό, όπως τα μοσχομυριστά άνθη της νερατζιάς που δεν σ'αφήνουν να ξεχάσεις ότι ο Επιτάφιος είναι καταστόλιστος κι η Ανάσταση πλησιάζει, έστω κι αν δεν είναι η ανάσταση που οι περισσοτεροι προσμένουν!

 Μεγάλο Σάββατο!  Περισσότερο απ'την κατάνυξη της εκκλησίας ειναι αυτη της φύσης που σε γεμίζει.  Ο βομβος των μελισσών που εχουν κατακλύσει την νερατζιά και ρουφάνε αχόρταγα το νέκταρ απ τα λουλούδια της, μικρες μικρες σταγόνες για την πολύτιμη παραγωγή τους.


Η ελαφριά ανασα του αγέρα που περναει πότε πότε ανάμεσα απ τα κλαριά της και παρασύρει το άρωμα, τετοιο άρωμα!

Αυτη τη φορά η Άνοιξη υπήρξε πολυ αμελής στο ραντεβού της, αλλα ποιος δεν της το συγχώρεσε μόλις εφτασε!

Εχει αυτή τον τρόπο της!






Είναι τόσο μαγικός αυτός ο οργασμός τής φύσης που έστω κι υποσυνείδητα δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο!



Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2019

Βόλτα στην "κορφή" της Ουγγαρίας

(Νοσταλγησα blogging! Αυτη ειναι μια ανάρτηση που περίμενε ημιτελής εδώ και περίπου ενάμισι χρόνο. Την ολοκλήρωσα και την στέλνω να ταξιδέψει στο αχανές διαδίκτυο  😊 )
Ακόμα λοιπόν κι αυτή η επίπεδη χώρα έχει κάποια κορφή!  Και μη φανταστείτε κάποια δυσθεώρητα ύψη, μόλις και μετά βίας ξεπερνά τα 1000μ. αυτή η κορυφή.

Αυτό το σημείο βρίσκεται ΝΑ της Βουδαπέστης, κι όλη η γύρω περιοχή είναι μια καταπράσινη μαγεία (την κατάλληλη εποχή φυσικά).
Αποφασίσαμε λοιπόν να επισκεφθούμε την περιοχή Paradsasvar γιατί εκεί έμαθα ότι θα έβρισκα όμορφα δωράκια για τους φίλους μου!  Στην περιοχη αυτή υπάρχουν μικρά εργαστήρια κατασκευής ειδών από γυαλί, χειροποίητων φυσικά!

Υπήρχε παλαιότερα στην περιοχή μεγάλη κρατική βιομηχανία γυάλινων κατασκευών που μετά την μεταπολίτευση έκλεισε.

Έτσι μερικοί από τους άνεργους πλέον τεχνίτες αποφάσισαν να φτιάξουν τις δικές τους μικρές βιοτεχνίες!



Η διαδρομή μας ενθουσίασε κι έτσι με την ευκαιρία κάναμε την πιο όμορφη εκδρομή στα 13 χρόνια ζωής μου σ αυτή την χώρα.

Ετσι εφερα μαζι μου πίσω στην Ελλάδα λίγα δείγματα δημιουργίας απο γυαλί. Τα περισσοτερα τα χάρισα σε φίλες αλλα κράτησα κι εγω κάποια αναμνηστικά:






Λίγο η υπέροχη φύση, λίγο ο θαυμάσιος καιρός, λίγο η καλή μας διάθεση περάσαμε μια αξέχαστη μέρα!