Ενα παράθυρο στον κόσμο μου

Ανάρτηση αφιερωμένη σ αυτούς που ακόμα ρίχνουν πότε πότε μια ματιά στο blog μου κι είναι αρκετοί 😉

Με την ευκαιρία πήγα μόλις μια βόλτα στην παλιά blog-o-γειτονιά κι είδα ότι αρκετά "σπιτάκια" έχουν κλείσει πιά.  Θέλω να ελπίζω ότι αυτό έγινε επειδή απλά οι παλιοί bloggers βαρέθηκαν το σπορ κι όχι για κάποιο σοβαρό λόγο.

Εγω πάλι νοστάλγησα κάπως τις παλιές καλές εποχές κι είπα ν ανοιξω ένα παράθυρο στη σημερινή ζωή μου γι αυτούς τους όχι λίγους που περνούν ακόμα από δω καμμιά φορά.

Τα νέα μου λοιπόν έχουν ως  εξής:

Πρώτον συμμαζεύτηκα πάλι στην πατρίδα με τον καλό μου σύζυγο. Πάνε τώρα κοντά 2 χρόνια από τότε.  Ομως ήταν αδύνατον να επιστρέψω στην Αθήνα που γεννήθηκα και μεγάλωσα (αν και κάποια μπουνταλού 😂 έλεγε πως αυτο δεν αρκεί για να λέγεσαι βέρα Αθηναία αλλά πρέπει να χουν γεννηθεί στην "κόρη τ ουρανού" και καμμιά δεκαριά προηγούμενες γενιές σου 😂 εμ ξεχνιούνται τετοιες φυσιογνωμίες!; 🤣).

Μετά λοιπόν από σχεδόν 10 χρόνια σε χωριό της Ουγγαρίας πως να επιστρέψει κανείς στην πολύβουη Αθήνα.  Ασε που δεν υπήρχε πλέον κατοικία εκεί για να μας δεσμεύει.

Ετσι είπαμε κι οι δυό με μια φωνή "θάλασσα" και κατεβήκαμε στην νοτιότερη που μας επέτρεπε να μαστε ακόμα στην Ελληνική επικράτεια.  

Κρητικόν πέλαγος εξ ου και Κρήτη.

Κι ΟΤΑΝ ΚΡΗΤΗ οι αμερόληπτοι συμφωνούν
ΤΟΤΕ μόνον ΝΟΜΟΣ ΧΑΝΙΩΝ.

Εγω πάλι θα συμπλήρωνα
ΑΝ Ν. ΧΑΝΙΩΝ ΤΟΤΕ ΜΟΝΟΝ ΑΠΟΚΟΡΩΝΑΣ!

Εγινα παθιασμένη θαυμάστρια του Αποκόρωνα και των χωριών του.  Αρχικά διαλέξαμε ένα μικρό χωριό των 200 περίπου κατοίκων και σε καμμιά 300 μέτρα υψόμετρο.  Μείναμε εκεί σ ένα πανέμορφο εκατόχρονο πετρόκτιστο σπίτι, υπέροχα ανακαινισμένο ή αναπαλαιωμένο (και τα δύο έπαιζαν)

Αντέξαμε κάτι παραπάνω από ένα χρόνο τον κλειστό και ξεροκέφαλο χαρακτήρα των ντόπιων και μετά αποφασίσαμε να κατεβούμε πιό χαμηλά, πιό παραθαλάσσια, σε μέρη που κατοικούν πιό κοινωνικοί άνθρωποι.

Μέχρι τώρα δείχνει η επιλογή μας να ναι σωστή.   Σ ένα παραθαλάσσιο χωριό (κωμόπολη μου μοιάζει εμένα) των 2000 κατοίκων, η ζωή είναι πιό ευχάριστη κι ο κόσμος πιό φιλικός.

Οσοι τώρα θυμούνται το τετράποδο κοριτσάκι μας την Φολύ

με λύπη θα τους πληροφορήσω ότι δεν υπάρχει πιά στην γήινη διάσταση.   Εφυγε πριν λίγους μήνες σε ηλικία 13 ετών από τα οποία τα 3 τελευταία την ταλαιπώρησε ο διαβήτης τόσο που της στέρησε και την όραση ενώ τους τελευταίους μήνες εμφανίστηκε και ο καρκίνος.

Ομως δεν μπορέσαμε να πούμε "ποτέ πιά" κι ας ήταν αυτή η πρόθεσή μας.  Εξι μέρες μόνο αντέξαμε χωρίς μιά γλυκειά παρέα να ζουζουνίζει γύρω μας.  Την έκτη μέρα έψαξα στο facebook και βρήκα μιά κοινότητα με το όνομα
ΜΙΚΡΟΣΩΜΑ ΣΚΥΛΑΚΙΑ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΣΠΙΤΑΚΙΑ
και πάνω πάνω στην πιό πρόσφατη ανακοίνωση είδα αυτή την φατσούλα

Αυτή η αλεπουδοφατσούλα μας έκλεψε την καρδιά.  Μιά και δυό "ταξιδέψαμε" για Ηράκλειο και την υιοθετήσαμε.

Με την ευκαιρία να σας πω ότι αυτή η κοινότητα έχει ανακοινώσεις για αδεσποτάκια που μπορεί να βρίσκονται σ οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας κι αξίζει πραγματικά κανείς να προτιμίσει ένα αδεσποτάκι από αυτά αντί να αγοράσει (γιά πόλλους και διάφορους λόγους).  Βέβαια μόνον όταν κάποιος έχει σκεφτεί καλά το θέμα υιοθεσία γιατί τα ζωάκια δεν είναι παιχνιδάκια. Κι αυτη η υιοθεσία δίνεται με πολύ αυστηρούς όρους και έλεγχο.

Έτσι λοιπόν με τον νέο τρόπο ζωής μας άλλαξε για μάς και το νόημα ακόμα και των ημερών.  Για παράδειγμα η Παρασκευή δεν είναι πιά μιά ξεχωριστά χαρούμενη μέρα αφού δεν είναι η τελευταία ημέρα μιάς εργάσιμης εβδομάδας και το Σαββατοκύριακο επίσης δεν έχει πιά ιδιαίτερη σημασία αφου η κάθε μέρα μοιάζει με ΣουΚου.  Οσο για την Δευτέρα έκει πια έβγαλα το άχτι μου αφού ποτέ πια δεν θα είναι για εμας τσαγγαροΔευτερα 😂😂😂

Οι μέρες πλέον κυλούν γαλάζιες (από το χρώμα του ουρανού και της θάλασσας μόνο, πονηρές σκέψεις γι άλλες γαλάζιες σημασίες δεν θέλω 😝).

Και τώρα ήλθε η ώρα να κλείσω το παραθυράκι μου γιατί βράδιασε κι όλας.

Καλώς σας βρήκα κι ίσως τα ξαναπούμε!