Κάτι που αναρτήθηκε στο "καταραμένο" 😉 facebook από τον Σταύρο Τσαγκαράκη και μου άρεσε πολύ. Τόσο, που θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ!
Quote
Η Ρίτα ( Διήγημα)
Η Ρίτα ήταν στριμωγμένη για τα καλά στη γωνία. Με την πλάτη στον τοίχο. Η ζωή της ένα μαρτύριο, ένα κουβάρι που αδύνατο να το ξεμπλέξει. Τις έφταιγαν όλα. « Είναι ο χαρακτήρας σου, η παραξενιά σου» έτσι της έλεγαν όλοι. Κι εκείνη το δέχτηκε. Από ανάγκη. Γιατί κανένας δεν καταλάβαινε την αναστάτωση μέσα της, τον θυμό και την απελπισία της, τους δαιδαλώδεις λαβυρίνθους της ψυχής της Ναι, κανένας δεν μπορούσε να την καταλάβει, αλλά τους έβλεπες όλους χιλιόμετρα μακριά από τον εφιάλτη που ζούσε .
Ωστόσο μέσα στον χαλασμό αυτόν ,η Ρίτα βγήκε μπροστά. Ήξερε τις δυσκολίες, σαν γυναίκα που ήταν, όμως, είπε να προσπαθήσει, να στήσει γέφυρες, να μπει στον τρελό χορό της ζωής να τρυπώσει στους εγκεκριμένους κόλπους της κοινωνίας. Είπε να πάρει την τύχη στα χέρια της . Να αντισταθεί στα «χούγια» της, να αντισταθεί στη μοίρα της, ως γυναίκα. Είπε να το παλέψει
Ένα βράδυ γνώρισε σε ένα μπαρ της γειτονιάς της έναν τύπο. Φαινόταν καλό παιδί. Κεράστηκαν ποτά και έπιασαν αμέσως την κουβέντα Η Ρίτα πρόσεξε πως μιλούσαν διαιρετική γλώσσα. Αλλού εκείνη, αλλού αυτός. Ο τύπος είχε τον αέρα του άντρα στην πρώτη γραμμή και καμάρωνε κιόλας.
Η Ρίτα δεν είπε τίποτα γι αυτό. Συνέχισαν να κάνουν παρέα και να βγαίνουν τα βράδια εδώ κι εκεί. Η Ρίτα μετρούσε τις επιθυμίες του. Δεν ήθελε να ξανοιχτεί,να προχωρήσει πέρα από ένα φιλί. Ως εκεί. Ήθελε πρώτα ν ακούσει το σκίρτημα της καρδιάς της..
Η Ρίτα περίμενε, έκανε υπομονή λίγο καιρό. Κάθε τόσο ζύγιαζε την κατάσταση μήπως και και βρει μιαν άκρη μήπως και δει κάποια βελτίωση. Τίποτα . Χώρισαν ένα απόγευμα την ώρα που έδυε ο ήλιος χρυσίζοντας τη θάλασσα.
«Δεν ταιριάζουμε» του είπε ευγενικά με τρυφερή σχεδόν φωνή. Εκείνος ένοιωσε να χάνει τον κόσμο γύρω του.. Δεν το περίμενε. Συνήλθε όμως γρήγορα Προς στιγμήν φάνηκε να τον εγκαταλείπει η αντρική πυγμή του Αναζήτησε όμως καταφύγιο στον εγωισμό του. και στο τέλος δέχτηκε να χωρίσουν
2.
Η Ρίτα δεν ήθελε να μείνει μόνη. Μιλούσε συχνά με άλλες γυναίκες για τους άντρες και για βάσανο της μοναξιάς.
«Εγώ ζω καλά μόνη « έλεγε η μία.
«εγώ δεν αντέχω τη μοναξιά έλεγε η άλλη.
Στα περιοδικά που έγραφαν για την καταπίεση και την εκμετάλλευση της γυναίκας, η Ρίτα συμφωνούσε. Πάντα ένιωθε πως ήταν ένα παρακατιανό πλάσμα, ένα αντικείμενο, μια ευτελής ύπαρξη , ένας υπηρέτης των άλλων, ένα τίποτα.
Το ένιωθε αυτό από μικρή και στο σπίτι της Την απόπαιρναν, την φόβιζαν,
«Εσύ, είσαι κορίτσι και να προσέχεις κυκλοφορούν διάφοροι».
Το ίδιο βιολί και στο σχολείο: τα κορίτσια από τη μια , τα αγόρια από την άλλη» Ένας διαχωρισμός που την πλήγωνε χωρίς ακόμα να ξέρει γιατί. .Και στην κοινωνία αργότερα που βγήκε. η κατάσταση δεν άλλαξε. Καχυποψία,απόρριψη, προκατάληψη. Σαν στιγματισμένη. σαν παρείσακτη,. Έτσι ένιωθε.
3..
Τον δεύτερο άντρα τον γνώρισε σε ένα πάρτι μιας φίλης της Ευγενικός, Γοητευτικός , ευχάριστος. Την τράβηξε το βλέμμα του. Υπολόγιζε να μην απογοητευθεί πολύ γρήγορα. Στην καρδιά της πάντα φώλιαζε ο φόβος, η επιφυλακτικότητα, ο δισταγμός.
Άρχισαν να βγαίνουν μαζί . Μιλούσαν με άνεση στην αρχή Εκείνος κάπου -κάπου μπερδευόταν ανάμεσα σ αυτό που ήταν μέσα του, και σ εκείνο που τον είχε προγραμματίσει, η κοινωνία. Ήταν κοντά στην κόκκινη γραμμή της δυστυχίας. Έπρεπε όμως να αποφασίσει. Ωστόσο, οι ρόλοι είχαν ήδη μοιραστεί πριν ακόμα εκείνος ‘ερθει σ αυτόν άδικο κόσμο Γι αυτό και είχε μόνιμα καρφωμένη στο μυαλό του, εκείνη την εικόνα, με τους φίλους του να του φωνάζουν : «τι σόι άντρας είσαι εσύ, ρε! Το ρε η Ρίτα το θεωρούσε πρόστυχη και χυδαία λέξη. Την μισούσε.
Στο τέλος εκείνος υποχώρησε μπροστά στη δύναμη της εικόνας που είχαν γι αυτόν οι φίλοι του. Τον κέρδισε ο ρόλος που του είχε μοιράσει η κοινωνία. Τον τράβηξε το κύρος, η γοητεία του αντρικού αρχέτυπου. Χώρισαν φιλικά μια Κυριακή βράδυ στα μέσα του ζεστού μήνα Αυγούστου..
Για την Ρίτα όλα έμοιαζαν πάλι σαν μια επανάληψη της προηγούμενης σχέσης της με τον τύπο της πυγμής .. «Η μια απογοήτευση πάνω στην άλλη» σκέφτηκε . «Είμαι καταδικασμένη να υποφέρω» έλεγε στον εαυτό της
4.
Γνώρισε κι άλλους άντρες. Αν έβγαινε η Ρίτα μαζί τους ήταν γιατί κατά βάθος ήθελε να μάθει τι είχαν να της πουν . ήθελε να νιώσει την αύρα τους, να φτάσει κοντά στην ανάσα τους , ν ακούσει τους χτύπους της καρδιάς τους.. Να μην είναι μόνη.
Στους νυχτερινούς περιπάτους ή στο κρεβάτι όταν τύχαινε, η Ρίτα, περίμενε πάντα ένα απαλό χάδι, μια τρυφερή κουβέντα, ένα ανυπόκριτο χαμόγελο. . Περίμενε να δει ένα καθαρό βλέμμα, να ζήσει μια άλλη πραγματικότητα από αυτή που ζούσε. Μάταια όμως. Το σκηνικό πήταν πάντα το ίδιο. .
Γιατί από ό, τι θυμόταν οι άντρες πατούσαν γερά στα πόδια τους .Αγέρωχοι. τροπαιούχοι, και μαζί τραγικοί. Σφυρηλατημένοι με τέχνη, δουλεμένοι σωστά στο αμόνι του αρχέτυπου, ήξεραν λεπτομερώς και χωρίς περικοπές όσα τους δίδαξε η μάνα τους, ο πατέρας τους, και η ίδια η κοινωνία: γρήγορες και απότομες κινήσεις, σφιγμένοι μύες, κορμί αψεγάδιαστο. .Το ζήλευες. Και το πνεύμα, το ύφος, κανονικά: σοβαρό, δεσποτικό μ έναν αέρα νίκης. Το αρσενικό σε πλήρη έξαρση.
«Ο άντρας» έλεγε συχνά από μέσα της η Ρίτα, χαμογελώντας. Και όταν το έλεγε αυτό, δεν είχε στο μυαλό της, ούτε την εικόνα του απόλυτου θέσφατου της πατριαρχικής κοινωνίας, ούτε την εικόνα ενός αναμφισβήτητου συμβόλου εξουσίας. Αντίθετα, η εικόνα που δέσποζε μέσα της ήταν εκείνη μιας απέραντης ανθρώπινης δυστυχίας.
Με τον καιρό η μοναξιά και η απόγνωση κατέβαλαν την Ρίτα, την αρρώστησαν. Και η κατάθλιψη δεν άργησε να βρει χώρο να τρυπώσει, να απλωθεί και να στεριώσει μέσα της .
Η Ρίτα κλείστηκε για τα καλά στο σπιτικό της. Έβγαινε τώρα μόνο για να επισκεφτεί τον γιατρό της. Είχε κανονίσει οι συνεδρίες να γίνονται απογεύματα Τετάρτης. Τότε που η κίνηση στους δρόμους ήταν αραιή και ο τόπος ησύχαζε.
Χειμώνας 2022
Unquote
.png)
